Bijna twee weken is Marilou al aan huis gekluisterd.
Haar zo veilige dagelijkse looprondjes rondom huis zijn veranderd in een ware survivalbaan.
We proberen het elke dag opnieuw maar ver komen we niet. Veel te bang dat Lou valt!
Zo moet Marilou al dagen haar rondjes verplicht binnen lopen. Dat is Lou nu wel goed zat!
En hoe het gaat met de rolstoel door de sneeuw hoef ik niemand uit te leggen toch?
Afgelopen zondag moest Tyra weer een dagje in Zeist zijn, we besluiten daarom met z’n allen te gaan.
Jeetje wat is het koud in het bos, eerst maar even opwarmen in het theehuis.
Het theehuis is nog maar een kwartier open en vrijwel helemaal leeg. We zoeken een tafeltje ver achterin.
Rustiger voor de mensen om ons heen en voor onszelf.
De grootste hobby van Marilou blijft serviesgooien afgewisseld met hard gillen.
We kijken van achter het raam naar de grote stroom gezinnen die aankomen op de parkeerplaats en vol goede moed beginnen aan hun boswandeling.
En net als wij zoeken al die gezinnen plotseling de warmte van het theehuis op.
Binnen een twintig minuten moeten de mensen zelfs buiten wachten op een vrije tafel.
De onrust van Marilou neemt toe en dat laat ze horen ook.
Ik neem haar lopend mee naar de open keuken.
Als ze vervolgens haar lievelingskostje in de pan ontdekt en de geur ruikt wil ze dat met liefde aan iedereen vertellen.
Missie mislukt, ik loop met haar terug naar ons tafeltje. We hebben inmiddels de volle aandacht van het gehele theehuis. Aangekomen bij ons tafeltje zie ik dat er een moeder en een zoontje van ongeveer zes jaar zitten te genieten van twee warme chocolademelk en een appelpunt, beide met een dikke dot slagroom met onder de tafel een enorme pitbullachtige hond.
Marilou slaakt een kreet bij het zien van de appelpunten, in haar ogen een goed alternatief voor de pannenkoek.
Het duurt even voor ik besef wat er dan werkelijk gebeurt. Het jongetje schiet van zijn stoel, de overvolle mokken wiebelen op de tafel, de room loopt in stralen over de tafel.
Het kind vlucht gillend, hard huilend en volledig in shock onder de tafel naast de pitbullachtige, beseft dat het daar niet veilig is, brengt de mokken opnieuw aan het wiebelen en schiet vervolgens als een idioot tussen de tafelpoten en de schoot van zijn moeder heen en weer.
Alles aan hem beeft, zijn tranen rollen over zijn wangen terwijl hij roept: Help, help ik moet weg, komt de pitbullachtige in beweging.
Nu hebben we opeens de aandacht van het hele restaurant, alleen de snikken en de paniek in de stem van de jongen zijn nog te horen afgewisseld met een gil van Marilou. Iedereen kijkt en luistert mee!
De pitbullachtige maakt van het moment gebruik en probeert op zijn korte worstenpoten de slagroom van de tafel af te likken, maar ook hij wordt even afgeleid.
Ik kijk de moeder van het jongetje aan, ik kan niets in haar blik ontdekken. Gemeen laat ik Marilou nog een stapje richting hun tafel zetten.
Ik probeer mijn stem onder controle te krijgen maar met een bevende stem vraag ik aan het jongetje: Ben jij nou zo verschrikkelijk bang voor mijn dochter?
Zijn moeder antwoordt alleen met een ja. Ik zak neer op mijn stoel aan onze tafel, nog geen halve meter van het jongetje verwijderd.
Zachtjes trek ik Marilou op mijn schoot en droog mijn tranen aan haar rug, terwijl ik haar knuffel. Mijn gezicht bedek ik met de capuchon van haar sweater.
Het jongetje vlak achter mij blijft door jammeren: Mama ik wil hier weg, mama ik wil hier weg, nu mama nu! Hij zit nog steeds onder de tafel.
De mensen om ons heen beginnen weer zachtjes te praten, ik kan wel raden over wie ze het nu hebben.
Ik voel een immense woede in mij opkomen, het rare is, niet naar het jongetje maar naar zijn moeder.
Wat een ontzettend gebrek aan opvoeding is het eerste wat in mij opkwam!
Ook ik wil gelijk weg, ons uitje is verpest maar waar moeten we heen? Buiten is het te koud en we moeten nog uren wachten op Tyra.
Ik vraag mijzelf in razendsnel tempo af, wat doen wij onszelf aan om Marilou mee te nemen naar dit soort gelegenheden?
Wat heeft Marilou zelf van de afgelopen vijf minuten meegekregen?
Is Marilou nu op een leeftijd gekomen dat zij niet meer geaccepteerd wordt door de samenleving?
Zulke grote zwaar gehandicapte lichamen met geluid passen misschien niet meer in deze maatschappij, hoe hard wij daar ook tegen vechten?
De moeder blijft zitten en probeert de jongen onder tafel weg te krijgen. Elke keer als hij met zijn huilende hoofd boven de tafel komt kijkt Lou hem vrolijk lachend aan. Die ziet inmiddels de humor er wel van in. Zo gaan er minuten voorbij.
En dan opeens krijg ik empathie voor de moeder, iedere andere moeder in dezelfde situatie was gevlucht en had gehoor gegeven aan de wens van haar zoon.
Ik probeer vlagen van het gesprek tussen beiden op te vangen, moeder probeert nog steeds haar zoon te sussen. Axel en ik denken dat dit jongetje nu voor de rest van zijn leven een trauma heeft opgelopen voor zwaar gehandicapten. Die gedachte steek mij wel, als ik opeens heel wijs uit de mond van het jongetje hoor: mevrouw mag ik u iets vragen? Waarom doet zij zo raar? Kan zij niet gewoon praten? Was zij net boos? Is er geen enkele dokter die haar weer beter kan maken?
En dan vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats, dit jongetje is zijn leeftijd ver vooruit ik herken het direct. Ook dit jongetje is anders!
Hij duikt nog steeds bij elke beweging van Marilou in de schoot van zijn moeder maar luistert wel naar mijn antwoorden.
Hij wil ondanks zijn angst meer weten.
Kan ik haar wel verstaan dan? vraagt hij. Wat zegt ze nu dan? Ik vraag wat hij denkt dat Marilou zegt, UIT volgens mij en inderdaad Lou geeft aan dat ze van mijn schoot wil. De jongen krimpt weer ineen bij deze plotselinge loopbewegingen van Marilou.
Lou maakt inmiddels minder geluid. Ik vraag hem waar hij nu zo bang voor is, voor het harde gillen? Hij knikt door zijn tranen heen.
Ik vertel hem dat zij net heel blij was omdat ze in de keuken een pannenkoek had gezien.
Ik vraag of hij al een beetje minder bang is, ja een klein beetje geeft hij toe.
Hij wil mij graag een foto op de mobiel van zijn moeder laten zien maar vanaf de schoot van zijn moeder, slim als ik ben zeg ik dat ik zo niets kan zien.
Heel voorzichtig zet hij stapjes in de richting van Marilou. Ik probeer Marilou bij de foto op de mobiel te betrekken en als zo vaak weet Marilou precies wat ze moet doen. Stil zitten, kijken naar de mobiel en vooral geen geluid maken en blijven lachen naar het jongetje.
Ze moeten nu echt naar huis zegt moeder, ik vraag of ik iets met hem mag afspreken.
Als hij nou de volgende keer weer iemand tegenkomt waarbij iets in het hoofd kapot is en die ook hard gilt dat hij dan maar moet denken aan Marilou die heel hard HOERA roept tegen een pannenkoek! Hij vond het een goed idee.
Moeder kijkt mij voor het eerst echt aan en zegt bedankt voor al uw geduld en de duidelijke uitleg. Haar woorden doen mij meer dan zij beseft.
Nog in gedachten pak ik mijn koud geworden theemok vast als er achter ons op het raam getikt wordt.
Een vrolijk lachend jongenskoppie kijkt mij met opgedroogde tranen door de ruit aan, roep doei en zwaait enthousiast.
Ik kijk ze na terwijl ze hand in hand het bos in lopen met de pitbullachtige er achteraan.
Lang zal het niet duren voor hij echt een verschrikkelijk sneeuwmonster tegenkomt, die had het koud daar verstopt achter die boom in het bos om een klein jongetje te laten schrikken!!
Marilou's dagboek 
Lieve Leonieke,
Wat kan de wereld toch verschillende kanten laten zien he….heel heftig zo’n jongetje dat zo reageert op een heel enthousiaste Lou, voor jou maar ook voor hemzelf…maar ook weer heel mooi zoals hij toch meer wil weten over het waarom van haar gegil. Voor beide een heel aparte ervaring. Erg mooi geschreven…lijkt wel of ik bij jullie in het theehuis zat.
xxx Astrid
’t Is een prachtig verhaal! Zoals je het schrijft is het net of ik aan een van die tafeltjes naast jullie zat!
Jeetje wat een verhaal! Mooi weer gegeven!!!
Wat een prachtig verhaal…. Iedereen is anders… En dat is prima zolang er dit soort prachtige ontmoetingen ontstaan…