De operatiedag, maandag 11 oktober 2010

Als ik terugloop zie ik de orthopeed het ziekenhuis binnenkomen, nu maar hopen dat hij wel een goede nacht heeft gehad. Het lukt mij nu al niet meer mijn tranen te bedwingen als Ax afscheid van ons neemt bij de lift. Lou is druk en onrustig en kijkt mij voortdurend vragend aan als we met haar bed door de lange gangen lopen. We moeten wachten in een sluis, ik dacht het vanochtend al te horen en helaas heb ik het toch goed gehoord. De werklui zijn aan het boren en als er iets is waar Lou niet tegen kan is het boren wel. De onrust slaat toe toch moet ze nog om mijn gekke blauwe muts lachen. Aangezien ik niet mag tillen en ze echt over moet op een ander bed staan er even later vijf vrolijke dames om haar heen. En bij elke lieve opmerking over haar mooie ogen of haar haar lacht ze terug. Ik kan alleen maar huilen, jeetje het is niet meer te stoppen. Het inslapen met het kapje duurt lang, ze vecht er tegen! Na nog een laatste kus loop ik met de verpleegkundige weer terug. Nu zijn de lieve woorden voor mij: wat was u goed en wat een kanjer is Marilou zeg! Normaal zou om die woorden lachen maar nu waren dit de beste woorden die ik horen wil. Wat een schat was dit met haar arm om mij heen drink ik bevend mijn plastic bekertje water op. Half negen was het toen het lange wachten tot vijf uur begon. We eten wat, we lezen wat. Brengen Tyra op het speeldek een bezoekje en horen haar op de gang al schatterlachen dus dat zit wel goed. We douchen in de RMD kamer en liggen op bed naar het plafond te staren met ieder onze eigen gedachten. Tyra wil niet weg bij het RMD speeldek dus gaan we alleen naar het restaurant. Ik krijg geen hap door mijn keel maar weet ook dat het voorlopig de laatste maaltijd is dus probeer het toch. Terug in het RMD huis spelen Ax en Tier een potje tafelvoetbal terwijl ik er een was in stop.
Opeens duurt het wachten dan te lang. Ik probeer wat te lezen en vader en dochter proberen alle mogelijke spelletjes uit de kast uit. Als Opa en Oma er dan zijn om Tyra op te halen krijg ik de kriebels en wil ik snel naar de kamer van Lou. Daar ontmoeten we de arts direct na de OK. Lou zien we pas later op de IC. De minuten lijken wel uren maar om 16.30 uur brengt hij ons het bericht dat alles op de OK goed gegaan is. Er is waarschijnlijk zelfs 70 % gecorrigeerd ipv de verwachte 60%. Maar dan blijft het akelig stil, veel te lang en eigenlijk weet ik dan al waarom. Om 17.30 uur belt de afdeling naar de IC, ja we mogen komen. En dan wordt mijn nachtmerrie werkelijkheid, ze is opnieuw geintubeerd omdat Lou toch niet zelf ging ademen. Ik kijk naar haar en het is dat ik zie dat de apparatuur vertelt dat ze leeft anders zou ik iets heel anders denken. Ik zak door mijn benen en ben net op tijd bij een stoel. Ik weet teveel, heb teveel gelezen gehoord en gezien. Ze is onrustig, heeft duidelijk ongemak. Ze gooit met haar benen, gelukkig die doen het nog! Ze is in en in wit. Haar ogen zoeken ons angstig op. Soms is ze even rustig maar na een aantal uur begint ze hevig te beven op het moment dat de beademing zachter wordt gezet. 
Bovendien is haar lichaam teveel aan het verzuren. Een beetje zuur is vaak handig om de ademhaling weer op gang te krijgen Er wordt besloten haar opnieuw onder narcose te brengen. Vanavond om 22.00 de volgende poging om haar van de beademing van te krijgen. Maar als de beademing dan rond 01.00 uur weer zachter wordt gezet gebeurt er hetzelfde. Morgen gaan we het pas opnieuw proberen. We zetten het opklapbed naast Lou voor Ax, zo fijn dat we gebruik mogen maken van een IC-box, ik slaap op de afdeling in de kamer van Lou. Het RMD is dan net te ver weg voor mijn gevoel. Ik stel het thuisfront gerust en val ver in de nacht toch in slaap.