Als ik terugloop zie ik de orthopeed het ziekenhuis binnenkomen, nu maar hopen dat hij wel een goede nacht heeft gehad. Het lukt mij nu al niet meer mijn tranen te bedwingen als Ax afscheid van ons neemt bij de lift. Lou is druk en onrustig en kijkt mij voortdurend vragend aan als we met haar bed door de lange gangen lopen. We moeten wachten in een sluis, ik dacht het vanochtend al te horen en helaas heb ik het toch goed gehoord. De werklui zijn aan het boren en als er iets is waar Lou niet tegen kan is het boren wel. De onrust slaat toe toch moet ze nog om mijn gekke blauwe muts lachen. Aangezien ik niet mag tillen en ze echt over moet op een ander bed staan er even later vijf vrolijke dames om haar heen. En bij elke lieve opmerking over haar mooie ogen of haar haar lacht ze terug. Ik kan alleen maar huilen, jeetje het is niet meer te stoppen. Het inslapen met het kapje duurt lang, ze vecht er tegen! Na nog een laatste kus loop ik met de verpleegkundige weer terug. Nu zijn de lieve woorden voor mij: wat was u goed en wat een kanjer is Marilou zeg! Normaal zou om die woorden lachen maar nu waren dit de beste woorden die ik horen wil. Wat een schat was dit met haar arm om mij heen drink ik bevend mijn plastic bekertje water op. Half negen was het toen het lange wachten tot vijf uur begon. We eten wat, we lezen wat. Brengen Tyra op het speeldek een bezoekje en horen haar op de gang al schatterlachen dus dat zit wel goed. We douchen in de RMD kamer en liggen op bed naar het plafond te staren met ieder onze eigen gedachten. Tyra wil niet weg bij het RMD speeldek dus gaan we alleen naar het restaurant. Ik krijg geen hap door mijn keel maar weet ook dat het voorlopig de laatste maaltijd is dus probeer het toch. Terug in het RMD huis spelen Ax en Tier een potje tafelvoetbal terwijl ik er een was in stop.
Opeens duurt het wachten dan te lang. Ik probeer wat te lezen en vader en dochter proberen alle mogelijke spelletjes uit de kast uit. Als Opa en Oma er dan zijn om Tyra op te halen krijg ik de kriebels en wil ik snel naar de kamer van Lou. Daar ontmoeten we de arts direct na de OK. Lou zien we pas later op de IC. De minuten lijken wel uren maar om 16.30 uur brengt hij ons het bericht dat alles op de OK goed gegaan is. Er is waarschijnlijk zelfs 70 % gecorrigeerd ipv de verwachte 60%. Maar dan blijft het akelig stil, veel te lang en eigenlijk weet ik dan al waarom. Om 17.30 uur belt de afdeling naar de IC, ja we mogen komen. En dan wordt mijn nachtmerrie werkelijkheid, ze is opnieuw geintubeerd omdat Lou toch niet zelf ging ademen. Ik kijk naar haar en het is dat ik zie dat de apparatuur vertelt dat ze leeft anders zou ik iets heel anders denken. Ik zak door mijn benen en ben net op tijd bij een stoel. Ik weet teveel, heb teveel gelezen gehoord en gezien. Ze is onrustig, heeft duidelijk ongemak. Ze gooit met haar benen, gelukkig die doen het nog! Ze is in en in wit. Haar ogen zoeken ons angstig op. Soms is ze even rustig maar na een aantal uur begint ze hevig te beven op het moment dat de beademing zachter wordt gezet.
Bovendien is haar lichaam teveel aan het verzuren. Een beetje zuur is vaak handig om de ademhaling weer op gang te krijgen Er wordt besloten haar opnieuw onder narcose te brengen. Vanavond om 22.00 de volgende poging om haar van de beademing van te krijgen. Maar als de beademing dan rond 01.00 uur weer zachter wordt gezet gebeurt er hetzelfde. Morgen gaan we het pas opnieuw proberen. We zetten het opklapbed naast Lou voor Ax, zo fijn dat we gebruik mogen maken van een IC-box, ik slaap op de afdeling in de kamer van Lou. Het RMD is dan net te ver weg voor mijn gevoel. Ik stel het thuisfront gerust en val ver in de nacht toch in slaap.
Contact
-
Meest recente berichten
Archief
- november 2019
- november 2018
- oktober 2018
- augustus 2018
- april 2018
- februari 2017
- januari 2017
- september 2016
- mei 2016
- maart 2016
- februari 2016
- oktober 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- augustus 2013
- juni 2013
- februari 2013
- januari 2013
- oktober 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
- juni 2010
- mei 2010
- april 2010
- maart 2010
- februari 2010
- januari 2010
- december 2009
- november 2009
- oktober 2009
- september 2009
- augustus 2009
- juni 2009
- mei 2009
- april 2009
- maart 2009
- februari 2009
- januari 2009
- december 2008
- november 2008
- oktober 2008
- september 2008
- augustus 2008
- juli 2008
- juni 2008
- mei 2008
- april 2008
- maart 2008
- januari 2008
- december 2007
- november 2007
- oktober 2007
- september 2007
- augustus 2007
- juni 2007
- mei 2007
- maart 2007
- januari 2007
- november 2006
- oktober 2006
- september 2006
- juni 2006
- mei 2006
- maart 2006
- januari 2006
- december 2005
- september 2005
- juli 2005
- mei 2005
- januari 2005
- december 2004
- oktober 2004
- juni 2004
- september 2001
- juni 1999
- augustus 1996
Categorieën
lieverds allemaal,
Na het lezen van dit verhaal , lopen bij mij ook de tranen over mijn wangen. ook bij mij komen weer herinneringen boven. Jeetje wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld.Ik hoop zo dat jullie meisje dit goed doorstaat en ze morgen van de beademing af mag, dan krijgen jullie ook weer een heel klein beetje rust.
Jullie hebben nog een hele lange weg te gaan , weer weet dat ik aan jullie denk.
Heel veel liefs en heeeeeeeeeeeeeeel veel knuffels voor jullie en zeker voor marilou.
liefs do xxx
Ik heb vandaag een spontane chocoladestressdag.
tjongejonge wat moet jullie meissie vechten.
Maar je weet dat het een kanjer is en dat ze enorm aan het knokken is.
Weet niet goed wat te schrijven maar denk de hele dag en nacht aan jullie
Veel liefs
Jo