For the fun like a junk……

Het lukte niet vandaar mijn blogstilte. Weken met onderzoeken en afspraken gingen er aan vooraf. De ene MRI nog slechter dan de andere, de prognose is slecht. Maar er was een datum. Ik vroeg mij af hoe het toch mogelijk was zo naar een operatie te verlangen. Ik lag inmiddels een maand, naast de enorme zenuwpijnen en de verlamming van mijn rechterbeen kreeg ik overal last van.

Last van het urenlang kijken naar KOOKenKOOP-programma's als het buiten licht was maar zodra het buiten echt stil en donker was dwongen de meest sexy geklede dames mij een nummer te bellen…..ik vond ze nog lelijk ook of zou dat aan mijn blikveld liggen? Ik zag de beelden noodgedwongen 90 graden gedraaid. Diezelfde graden zorgden er ook voor dat lezen onmogelijk werd of was het toch die medicatie die zorgde dat alle letters over het papier dansten?

De pijnen werden bestreden met steeds meer medicatie, vooral morfine. Ik leefde van uur naar uur van pil naar pil. Er waren punten waar ik blij van werd, de pijn verdween voor even maar ook de weegschaal maakte mij elke ochtend weer blij, soms een kilo verschil in drie dagen.

Dat dat kwam omdat ik simpelweg de hele dag te misselijk was om iets te eten nam ik voor lief ook het gegeven dat wat er dan van boven in ging er de eerst komende dagen ook niet van onderen uitkwam.

Want tegen die misselijkheid en andere ongenoegens zijn ook weer pilletjes. En zo slikte ik een hele voorraad want ja ook mijn bloeddrukmedicatie werkte niet meer.

Maar er was meer last, het leven om mij heen ging door alleen zonder mij. Het duurde ook al zo lang, je kunt het sommige mensen niet eens kwalijk nemen dat ze je een beetje vergaten. Wat keek ik uit naar de post, de deurbel, mail en Hyvesberichten, een bos bloemen of een bezoekje. Soms moet je het eerst zelf meegemaakt hebben voor je achter je eigen tekortkomingen komt, lieve (zieke)vrienden ik zal mijn leven beteren!

Ik word wakker op de uitslaapkamer als de verpleegkudige mij vertelt dat ze even een manier moeten vinden om de pijn te onderdrukken. Mijn lichaam heeft teveel en te lang morfine gekregen. Het lukt haar toch want ik zak weg en word weer wakker als ik een gesprek opvang tussen de plegen. Een kapot bed hoor ik zeggen en ik hoor de rode resetknop zit hier zeggen. Plotseling lig ik ondersteboven in de ruimte. Mijn benen hoog in de lucht! Het moest een nieuw bed worden en hoe dat ging krijg ik niet in woorden op deze blog net als het moment dat een leerling dacht dat een hoge steek ook moest kunnen.

Je moet het meegemaakt hebben, een vierpersoons zaal. Plat moest ik, zelfs met een platkussen maar dan wel weer met een steek en de TV voor de komende dagen. De kinderen komen op bezoek maar ik kan ze niet knuffelen. Ik kom bij Lou niet verder dan een hand over haar gezichtje. Je moet je overgeven aan de wassessies op bed, dat thee en cola uit een tuitbeker met een rietje niet smaken. Liggend eten bijna onmogelijk is en nog steeds niet smaakt. Het plafond echt grijs is en je uitzicht niet meer is dan de zonnestralen die door de hooglaagconstructie van het bed van je buurvrouw schijnen. En dat je met diezelfde buurvrouw afspreekt dat je het loslaat, het oergeweld wat de derde dag na de operatie zich meester maakt van je buik.

Thuis denk je al hersteld te zijn en begin je vol goede moed aan het afbouwmedicatieschema. Bij elke pil minder denk je een stukje van jezelf terug te vinden. Maar binnen drie dagen ben ik heel iemand anders. Ik tril, beef, zweet, krijg koorts, heb het koud. Ik huil, ben agressief en ik moet bewegen maar kan en mag het niet. Zie vreemde dingen, krijg angstaanvallen, heb zin om de hele pillenpot in een keer te slikken om van alles af te zijn en blijf 48 uur wakker!

 

In het holst van nacht lees ik op een drugsforum dat mijn medicatie er een is uit de methadongroep, fun is voor junkies maar dat het afbouwen verre van fun is. Nu pas begrijp ik waarom junks vel over been zijn, zich geen raad weten met hun omgeving en zichzelf. Diep respect voor diegene die de strijd van het afkicken aangaan! Was dit niet al mijn tweede wijze les van de afgelopen dagen?

Ik ben dus verslaafd en aan het afkicken. Jammer alleen dat de arts in het ziekenhuis het deed met 25 mg per dag ipv de gebruikelijk 25 mg per week, terwijl ik van 300 mg kwam.

Er was maar een oplossing terug erop volgens de huisarts maar dat zou betekenen dat ik alles voor niets had doorstaan. Bovendien was ik echt bang voor de gevolgen geworden. Ik koos voor een pil uit de ''pammengroep'' ook rotzooi maar minder verslavend, voor de pijn hielp het niet, voor het gedrag wel gelukkig.

De pijn is er nog steeds, de verlamming minder maar nog steeds aanwezig. Het opnieuw leren lopen zonder slepende voet lukt nog niet maar gelukkig heb ik mijn rolstoel. Lou en ik hebben dezelfde postoel en ach ik ben de schaamte voorbij.

Volgens de fysio is het herstel van een zenuw een halve milimeter per maand dus pas na 6-12 maanden weet je meer. Ondertussen moet ik vertrouwen hebben dat het goed komt maar dat heb ik vaker gehoord in mijn (gezins)leven. Ik wil weer een dochter, vrouw en moeder kunnen zijn. Mijn eigen beslissingen kunnen maken wanneer ik douche, wanneer ik naar buiten wil en mijzelf zonder hulp kunnen verplaasten. Arme Lou die maakt dit al 14 jaar mee!

Gelukkig heb ik drie grote schatten om mij heen. Natuurlijk Ax die naast zijn werk en Lou ook mij verzorgt, mijn kindjes die mij helpen met aankleden en alle dingen aanreiken die ik nodig denk te hebben maar vooral mijn ouders die elk vrij uurtje op de zaak hier binnenvallen. Mam heeft het huishouden overgenomen en Pap kookt elke avond de lekkerste gerechten en dat straks al maandenlang!

En dan nog die schatten die zes uur in de auto zitten om mij even te luchten, die Tyra naar haar clubjes brengen, die blijven bellen en vragen hoe het gaat terwijl ze het antwoord al weten, die Herniatapasavonden organiseren zelfs rond mijn ziekenhuisbed, die ook een tweede bloemetje komen brengen.

Maar ook die vrienden op Hyves en andere fora die toch echte vrienden blijken te zijn!

Ik had teveel aan mijzelf en heb zelfs even getwijfeld deze blog te plaatsen. Waar gaat het eigenlijk over? Ik word beter alhoewel niet helemaal. Het is een dramatische blog vol gezeur terwijl ik weet dat er twee medemama's op dit moment aan het knokken zijn voor een heel klein beetje toekomstperspectief naast alle zorgen om hun meervoudig gehandicapte dochters. Lieve mama's hou vol, ik bel en mail snel.

Die maken dit in een veel ergere vorm mee en niet eens voor maanden maar voor jaren. En daar is dan die derde wijze les: zo blij zijn met wat ik heb en verder niet zeuren!

In gedachten zijn jullie bij mij maar nu moet ik dat jullie nog laten weten.