Tien jaar foto's januari 2008

Tien jaar lang heb ik geen foto’s teruggekeken. Gelijk bij de diagnose van Marilou ben ik daar meegestopt. En elk jaar werd het moeilijker. De pakjes gingen wekelijks de kast in. Ik ben een echte fotofreak alles leg ik vast. Nu krijg ik steeds vaker vragen van mensen in onze omgeving als ik vertel dat Marilou als een dolle door het huis ging, overal op en af klom, niets was veilig in haar omgeving. Ik wil dan weleens de bewijzen laten zien. Dit jaar had ik een goed voornemen. Ik stop met het verstoppen van de waarheid na tien jaar. Ik begin aan het uitzoeken van de foto’s. Maar dat valt tegen! Het kost vooral erg veel tijd, tien jaar wekelijks een pakje is niet weinig. En nu zit ik vol emotie’s van wat ik allemaal tegen ben gekomen. Natuurlijk de foto’s van de andere kinderen maken ook veel indruk maar de foto’s van Marilou doen soms gewoon pijn. Ik herken de verschillende Rettfasen. Ik herken andere Rettmeisjes in de dezelfde fase. Ik zie nu ook trekjes van andere meisjes die ik allang weer vergeten was bij Marilou. Ik zie de mollige Marilou dan de dunne van het hyper zijn en dan weer de normale Lou(Mama is overigens ook in veel maten te zien maar dat is iets anders ha,ha!). Ik zie alle wagens veranderen in rolstoelen. En ik huizen steeds groter worden met meer aanpassingen. Maar ik zie ook de foto’s van de ouderen Rettdag en daar kijk ik opeens heel anders naar maar ook de miniRettdag bij ons thuis in de tuin met een toen nog lopend ander Rettmeisje. En dan zijn we weer in de werkelijkheid, het gaat een heel stuk beter met Marilou dan de laatste maanden, of raken wij gewend aan de vele aanvallen. Vandaag heeft zij haar kunstje weer vertoond: zelf een boterham eten met een vorkje, dat was lang geleden dus wie weet! En zo wordt het een zondag met heel veel emoties en nu maar hopen dat ik vannacht goed slaap. Maar wat het meeste bij blijft is een altijd stralende lachende Marilou op alle foto’s. Of zullen wij geen foto’s gemaakt hebben van de boze verdrietige Marilou?