Na een week terug te zijn uit midden Frankrijk even mijn verhaal kwijt.
We zijn in drie dagen naar midden Frankrijk gereden. De eerste dag tot de lunch door gereden. Aangekomen bij Caroline en Geert heerlijk ontvangen met een echte Belgische lunch. Wat een prachtig huis met een weiland als tuin. Helaas was het weer erg slecht maar na het bezoek aan het dagverblijf van Aline klaarde het weer op en begon Geert enthousiast aan een verrukkelijke bbq. We hebben gezellig tot laat in het weiland gezeten.
Na een rustgevende nacht, Marilou sliep in de caravan in de tuin en een goed ontbijt met echte Belgische koeken(croissants), die wij natuurlijk gingen beleggen, vertrokken we vroeg voor de volgende etappe.
Onderweg erg leuk en toevallig mijn vriendin met kids op de parkeerplaats tegengekomen. Lou vindt autorijden heerlijk zeker met een dvd’tje.
We zijn gestopt op een camping een paar uur onder Parijs. Lou te slapen gelegd met babyfoon en lekker gaan eten.
Daarna in een keer door. Tent en caravan opzetten. Onze hulp met haar man waren inmiddels ook gearriveerd. Het weer liet te wensen over(10 tot 12C).Na vijf dagen ging het mis. Grote epilepsie aanvallen bij Lou. Na twee keer stesolid zetten hield het nog niet op. Dan moet je de afweging gaan maken een derde kan fataal zijn maar haar aanvallen ook. We hebben huilend samen de derde gegeven. Maar dan voel je je zo eenzaam in een vreemd land. Het ziekenhuis was geen optie. Gelukkig stopte de aanvallen na de derde maar wij hadden twee dagen nodig om bij te komen van de schrik.
De tweede week begon het goede weer en ging het weer goed met Lou alleen hadden we nu een tegenovergesteld probleem. S’nachts om 24.00 uur was het nog 28C laat staan hoe heet het was als Lou moest gaan slapen om 20.00uur in de caravan.
We hebben onze hulp mee als super ervaren maar zijn nu zo toe aan vakantie. We weten nog geen oplossing voor volgend jaar. In Nederland blijven en dan kans hebben dat we in de regen met haar en de andere kinderen in de caravan zitten is ook niks. Zonder haar op vakantie was een ramp, wie past er ook thuis op, zij kan niet uit logeren.
Ik kan er depressief van worden als ik denk aan volgend jaar en je wilt zo graag als gewoon gezin op vakantie. De andere kids hebben het fantastisch gehad maar je wilt zelf ook graag echt vakantie. Toch blijft de zorg overheersen en voelt het als levenslang.
Zo dat lucht op.
Contact
-
Meest recente berichten
Archief
- november 2019
- november 2018
- oktober 2018
- augustus 2018
- april 2018
- februari 2017
- januari 2017
- september 2016
- mei 2016
- maart 2016
- februari 2016
- oktober 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- augustus 2013
- juni 2013
- februari 2013
- januari 2013
- oktober 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
- juni 2010
- mei 2010
- april 2010
- maart 2010
- februari 2010
- januari 2010
- december 2009
- november 2009
- oktober 2009
- september 2009
- augustus 2009
- juni 2009
- mei 2009
- april 2009
- maart 2009
- februari 2009
- januari 2009
- december 2008
- november 2008
- oktober 2008
- september 2008
- augustus 2008
- juli 2008
- juni 2008
- mei 2008
- april 2008
- maart 2008
- januari 2008
- december 2007
- november 2007
- oktober 2007
- september 2007
- augustus 2007
- juni 2007
- mei 2007
- maart 2007
- januari 2007
- november 2006
- oktober 2006
- september 2006
- juni 2006
- mei 2006
- maart 2006
- januari 2006
- december 2005
- september 2005
- juli 2005
- mei 2005
- januari 2005
- december 2004
- oktober 2004
- juni 2004
- september 2001
- juni 1999
- augustus 1996
Categorieën